W momencie, kiedy dzieci zaczynają porozumiewać się za pomocą języka mówionego, ich rozwój emocjonalny zyskuję całkowicie nowy wymiar. Młody człowiek staję się zdolny do nazywania swoich uczuć, dystansowania się do emocji oraz ich oceny. Umiejętność rozmowy o uczuciach, które towarzyszą nam, na co dzień pomaga w utrzymywaniu poprawnych relacji i pozwala nam być bliżej drugiego człowieka, zrozumieć jego uczucia.
Kiedy przedszkolak jest gotowy na rozmowy o emocjach?
W połowie drugiego roku życia maluchy zaczynają używać słów, które opisują ich uczucia wewnętrzne. Na początku nazywają podstawowe emocje takie jak: radość, czy smutek. Kiedy mają już ponad 3 lata zaczynają wypowiadać się również na temat uczuć do innych osób. Dziecko stopniowo zwiększa zakres słów, których używa. Rozwój oznacza, że dziecko nabywa zdolności, które pozwalają mu stopniować emocje, rozumieć ich złożoność oraz wczuć się w sytuacjię drugiej osoby.
Dziecko w wieku przedszkolnym już dość precyzyjnie określa swoje emocje. Podejmuje ono również próby wyjaśnienia, czemu czuję się w ten określony sposób. Coraz większa świadomość własnych wewnętrznych przeżyć daję dziecku możliwość do rozmowy o minionych bądź przyszłych wydarzeń emocjonalnych. Dziecko zauważa również i potrafi je rozróżnić pod względem przyczyn i konsekwencji. Im więcej dziecko nawiązuje relacji tym większe doświadczenie emocjonalne zdobywa. Zauważyć też można, że dziecko nawiązuję wtedy kontakt z większą łatwością oraz, że komunikowanie swoich emocjonalnych potrzeb nie jest dla niego problemem. To w większości dzieci jako pierwsze podejmują próby rozmów na temat uczuć, z dorosłymi.
Rozmowa z dziećmi na temat emocji spełnia wiele funkcji. Po pierwsze jest doświadczeniem, które pozwala szerzej spojrzeć dzieciom na emocje, których doświadczają. Po drugie rozmowy o emocjach tłumaczą rzeczywistość i decyzje podejmowane przez ludzi z ich najbliższego otoczenia. Częste rozmowy dotyczące uczuć zwiększają również ich słownik emocjonalny.
Myślę – to oznacza, że czuję….
Wraz z nabywaniem kolejnych doświadczeń, dzieci nie tylko mówią o emocjach, ale również myślą o nich. Pozwala to dowiedzieć się im, że nie wszyscy reagują tak samo na konkretne zachowania czy emocje. Zaczynają rozumieć, że każdy człowiek przeżywa daną emocję inaczej, ma odmienne pragnienia i myśli.